Fichtebunker

De Fichtebunker werd tussen 1883 en 1884 gebouwd als gashouder voor de straatverlichting in Berlijn. Nadat elektrische straatverlichting de standaard was geworden, werd de gashouder in 1922 buiten gebruik gesteld en stond deze leeg tot aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. In 1940 werd het gebouw opnieuw in gebruik genomen, nu als bunker. Het werd herbouwd door het bedrijf Siemens, dat ook krijgsgevangenen en dwangarbeiders gebruikte voor de versterking van de bunker. De bunker bestond uit zes verdiepingen. Het dak, de binnenmuren en de vloeren waren met beton versterkt.

Het gebouw was voornamelijk bedoeld ter bescherming van vrouwen en kinderen. Bovendien werd het gebruikt als schuilplaats voor gevangenen van de nabijgelegen politiebureaus tijdens bombardementen. De Fichtebunker was uitgerust met een airconditioningsysteem en een dieselmotor om de bunker zo goed mogelijk te laten functioneren. De aanvankelijke capaciteit was 6.000 mensen. Tegen het einde van de oorlog waren er echter 750 kleine kamers die bescherming boden aan meer dan 30.000 mensen, waaronder veel vluchtelingen uit de door het Rode Leger bezette Oost-Duitse gebieden. Het gebied rondom de bunker werd op 27 april 1945 ingenomen door eenheden van zowel het 8e Gardeleger als het 11e Garde-tankkorps. Na de oorlog had de bunker verschillende functies. Zo diende het als opvangplaats, als jeugdgevangenis en als opslagplaats voor de strategische reserve van West-Berlijn.

Van 1990 tot 2006 stond het leeg totdat nieuwe investeerders het gebouw ombouwden en appartementen met daktuinen in de koepel van de voormalige gashouder realiseerden. De bunker zelf is vandaag de dag als museum te bezoeken.