Grotte de Lorette

Al op 22 december vermoedden de inwoners van Rochefort dat er iets mis was. Het stadje werd verdedigd door de Amerikanen: een versterkt bataljon van 850 man, van het 335e Regiment (van de 84e Infanteriedivisie) onder leiding van majoor Gordon H. Bahe. Hoewel vertraagd door het steeds terugkerende gebrek aan brandstof, was de 2e Panzer-Lehr-Division in aantocht. Op 23 december vielen de eerste bommen op Rochefort. Na een nacht en een dag van hevige gevechten namen de Duitse troepen het stadje in en trokken de Amerikanen zich terug. De artillerie bleef de bezetters echter belagen. De inwoners die niet waren weggevlucht, werden geterroriseerd en moesten overleven in de kelders. Vanaf 26 december verslechterde de situatie nog meer. De Duitse troepen werden geblokkeerd en uitgedund bij Celles en begonnen zich terug te trekken richting Rochefort. De geallieerden voerden hun bombardementen op. Sommige inwoners verscholen zich in de nabijgelegen grotten, net als hun voorouders hadden gedaan in de godsdienstoorlogen. Al snel zaten er een paar honderd mensen in de grotten van Lorette en Falize en de Trou Maulin. Ze waren dan wel veilig voor de gevechten, maar de leefomstandigheden in de grotten waren hachelijk. Dankzij het water dat van de stalactieten druppelde, was er geen tekort aan drinkwater. Er was echter weinig te eten. Men moest het doen met aardappels en rauwe knollen. Sommigen verloren hun verstand door de grote nervositeit die in de drukke grotten hing.

Op 27 en 28 december keerde de Amerikaanse 83e Infanteriedivisie terug. Na 48 uur van hevige gevechten werden de Duitse troepen in de middag van 29 december verslagen. Ze trokken zich terug richting Nassogne.

Meer dan de helft van de stad lag in puin. Ongeveer 100 huizen waren afgebrand en rond de 30 inwoners waren om het leven gekomen. Maar zonder de grotten in de buurt had het dodental ongetwijfeld nog hoger gelegen.