De British Columbia Dragoons in Appingedam

Bij aankomst in Groningen op zondag 22 april 1945, verwachtte commandant Luitenant Kolonel Angle dat zijn tanks de infanterie van het Perth Regiment zouden ondersteunen. Echter, een abrupte wijziging van de plannen dwong de Dragoons tot een defensieve en statische rol, waarbij ze Appingedam moesten beveiligen en de havenstad Delfzijl 'op slot' moesten houden. Dit leidde tot gemengde gevoelens bij de tankbemanningen, die zichzelf vergeleken met ruiters zonder paard.

Twee eskadrons moesten hun tanks achterlaten in Groningen en zich toeleggen op het verdedigen van Appingedam. De overgang van tanks naar infanterie was niet alleen ongebruikelijk maar ook een primeur voor de Dragoons. Met slechts 120 'tankers' beschikbaar als infanterie, moesten ze strategische posities in en rond Appingedam innemen en de Duitsers op afstand houden.

De grootste uitdaging voor de BCD was echter de vijandelijke artilleriebeschietingen. De Duitsers hielden het vlakke gebied rond Appingedam nauwlettend in de gaten, wat resulteerde in verwoestende precisieaanvallen. Zelfs vanaf het nabijgelegen Duitse eiland Borkum werd de stad bestookt met 28 cm granaten, die huizen met kraters van zes meter doorsnede en drie meter diepte achterlieten.

De taak van de Dragoons was een uithoudingstest. Terwijl Appingedam geleidelijk aan veranderde in een puinhoop, weerstonden de mannen van de BCD moedig de constante druk. Op 2 mei, na een week van intens gevechten, bereikte het nieuws van de overgave van de Duitsers in Delfzijl de manschappen van de Dragoons. Ondanks de verregaande verwoesting van Appingedam bleef het aantal slachtoffers binnen het regiment opmerkelijk laag - slechts drie doden en negen gewonden.

Met de inname van Delfzijl waren de taken van de BCD volbracht. Na een korte rustperiode in Groningen en Loppersum werden de Dragoons naar Veendam gestuurd om een Duits krijgsgevangenkamp te bewaken. Het contact met Veendam bleef bestaan, en het verhaal van de British Columbia Dragoons in de Delfzijl Pocket werd een onuitwisbaar hoofdstuk in de Canadese militaire geschiedenis.