Monument van het bloedbad van Crécy-en-Ponthieu op 3 september 1944

Op 3 september 1944 werd Emilien Berle, hoofd van de gendarmerie, door enkele jongeren gewaarschuwd dat Duitse soldaten zich schuilhielden in een suikerfabriek in het dorp Crécy-en-Ponthieu.

De jongeren leidden samen met enkele gendarmes en burgervrijwilligers de soldaten naar de gendarmerie. De groep werd echter verrast door een Duitse achterhoedecolonne van het 935e Grenadier Regiment van de 245e Infanteriedivisie. Crécy-en-Ponthieu lag in feite op de terugtochtroute van de laatste Duitse eenheden die op weg waren naar België.

Tussen de 100 en 200 Duitse soldaten omsingelden de gendarmerie van Crécy-en-Ponthieu om hun gevangenen terug te halen. Er ontstond al snel een vuurgevecht tussen de twee partijen, maar de Franse strijders kwamen al snel zonder munitie te zitten. Vier mensen wisten te ontsnappen, maar verschillende vrouwen en kinderen bevonden zich nog in het gebouw. Om niet afgeslacht te worden door de Duitse troepen, die snel het gebouw binnendrongen, besloot opperhoofd Berle zich over te geven. De gendarmes Edouard Martinache en Raymond Patry volgden hun chef.

Naast de drie gendarmes namen de Duitse troepen ook drie burgers mee, Gilbert Gaffet, Eugène Petit en Michel Berle. Onderweg arresteerden ze ook een vierde burger, Arthur Savreux, een oude man die regelmatig naar het gebied kwam om hout te hakken. Alle zeven werden ze naar de rand van een kuil bij de suikerfabriek gebracht. Zes van hen werden vervolgens in het hoofd geschoten. Alleen de zoon van Emilien Berle werd gespaard. Generaal Maczek's Eerste Poolse Pantserdivisie arriveerde de volgende ochtend op de plaats.

In maart 1945 werd er een gedenksteen opgericht bij de plaats van de tragedie ter nagedachtenis aan de zes slachtoffers. Een gedenkplaat met de namen van de zes slachtoffers bevindt zich bij de ingang van de gendarmerie van Crécy-en-Ponthieu. De straat waar de tragedie plaatsvond is ook omgedoopt tot "Avenue des Fusillés".