​​Het Mimoyecques-fort​

Het fort van Mimoyecques is een voormalige V3-bunker uit de Tweede Wereldoorlog in de commune Landrethun-le-Nord in Pas-de-Calais.

De V3 was een meerkamerkanon met een loop van 127 meter. Het wapen was ontwikkeld door de ingenieur August Coenders. Er konden projectielen van 150 mm mee worden afgeschoten. In de zijkamers waren 32 extra explosieve ladingen aangebracht, waardoor de snelheid waarmee de projectielen kon worden afgeschoten opliep tot 1550 meter per seconde. Ze hadden een bereik van 165 km. De lanceerbasis moest meerdere verdiepingen hebben om onderdak te bieden aan dit enorme kanon, en om het te beschermen tegen bombardementen van de geallieerden.

De Todt-organisatie had deze plek uitgekozen vanwege de strategische locatie (150 km van Londen) en de geologische structuur van de ondergrond.

De eerste arbeiders (Duitse ingenieurs, mijnwerkers uit het Ruhrgebied en Sovjet-gevangenen) kwamen in juni 1943 aan op deze locatie. In september 1943 hadden ze een 600-meter lange spoorwegtunnel uitgegraven op 30 meter diepte. Deze werd gebruikt ter bevoorrading. De arbeiders begonnen meteen daarna de zijtakken en de verdieping op 100 meter diepte uit te graven, die bedoeld was voor de opslag van dit superkanon. Er waren vijf schachten gepland voor vijf kanonnen, die elke dag 1.500 projectielen op Londen moesten afvuren.

De geallieerden wisten al sinds 18 september 1943 van het bestaan van het Mimoyecques-complex af. De eerste twee bombardementen werden uitgevoerd op 5 en 8 november 1943. Tussen november 1943 en het voorjaar van 1944 werden er in totaal zestien bombardementen uitgevoerd op het fort. De schade bleef aanvankelijk beperkt, ondanks de 4.100 ton aan bommen die op de plek werden gegooid. Dit kwam doordat de bommen destijds niet sterk genoeg waren om door 30 meter krijtrots en 5 meter gewapend beton te komen.

De aanval van 6 juli 1944 bleek uiteindelijk beslissend: 16 Lancasters van het 617e squadron lieten zware Tallboy-bommen op het fort neerkomen. Acht daarvan raakten het doelwit. De verdieping die 100 meter onder de grond lag, liep geheel onder water. Tunnels en schachten stortten in en honderden dwangarbeiders kwamen ondergronds vast te zitten. De Duitse bezetter staakte hierop de bouw. Op 5 september 1944 werd het complex uiteindelijk ingenomen door Canadese troepen, zonder enig verzet.