Kamp Erika

De eerste gevangenen arriveerden in Kamp Erika op 19 juni 1942 te Ommen. De populatie van het kamp bestond voornamelijk uit veroordeelden van de Nederlandse justitie en economische delinquenten. De geïnterneerden werden naar Kamp Erika gebracht om de overvolle gevangenissen te ontlasten. Ze moesten in deze Justizlager zware arbeid verrichten. 

Constante pesterijen, afranselingen en intimidaties waren dagelijkse praktijk en vaak gingen deze wreedheden gepaard met moord. Door de afgelegen ligging van het kamp konden de bewakers de gevangenen ongehinderd en systematisch mishandelen. Dwangarbeid, ziektes, ondervoeding, mishandeling en regelrechte moord kostten tussen de 170 en 200 gevangenen in Erika het leven. Toen deze wreedheden in 1943 aan het licht kwamen, betekende dit het einde van Justizlager Erika. 

Vervolgens werd het strafkamp omgedoopt tot opvoedings- en doorvoerkamp. Tussen 1943 en 1944 werden er mensen die zich vrijwillig hadden aangemeld voor werk in Duitsland, onderduikers en 'asocialen' in het kamp gehuisvest. Er werd minder mishandeld maar toch waren de leefomstandigheden zo slecht dat er geïnterneerden omkwamen.

In het najaar van 1944 werd kamp Erika wederom een strafkamp. De wreedheden namen weer toe, mede door de komst van de Ordnungspolizei, de SS en de Sicherheidsdienst naar het kamp. Hierdoor steeg ook het aantal doden onder de gevangenen, van wie er zeker negen werden doodgeschoten. 

Op 11 april 1945 werd het kamp bevrijd. Direct na de bevrijding werd Erika gebruikt als bewaringskamp voor collaborateurs. In deze functie bleef het voort bestaan tot 31 december 1946.