Een zondag die geen zondag leek

Opgerukt werd via de huidige Ter Borglaan, Peizerweg en Zuiderweg. Al na een uur werd de onbeschadigde brug over het Hoendiep bereikt; toch kunnen de zware tanks er niet over. Ze parkeren daarom de voertuigen op het terrein van de strokartonfabriek De Halm, in afwachting van een baileybrug.

Hoogkerker Auke Noordhof is die dag op stap gegaan om de bevrijders te zoeken. Hij vindt ze niet en keert onverrichterzaken terug naar huis terug. “Was nou maar hier gebleven”, hoort hij dan van zijn moeder. “Ze hebben hier even naast het huis gestaan”. Op dat moment kan hij zich de haren wel uit het hoofd trekken van spijt. Later ontmoet hij ze uiteraard wel.

De Canadezen hebben het plan om de suikerfabriek aan het Hoendiep met zwaar geschut te bestoken. Ze gaan ervan uit dat het een zwaar verdedigd bolwerk is. Kort voor de beschieting belt de commandant van de fabriek en krijgt te horen dat de Duitsers net zijn vertrokken. Korte tijd later bezet een groep van vijftig Duitsers de fabriek opnieuw.

Vanaf de Paterwoldseweg opgerukte bevrijdingstroepen – die eerst de Zeeheldenbuurt hebben gezuiverd – vallen de fabriek rond 6 uur aan en weten de Duitsers snel tot overgave te dwingen. De Canadezen in Hoogkerk kunnen zich hierna richten op hun bijdrage aan de omsingeling en bevrijding van de Groninger binnenstad. Hun speerpunt: een aanval op de Duitse linies aan het Hoendiep.