Iedereen zweeg

De hele dag hoorden ze de granaten over de weilanden en akkers vliegen. De bevolking bereidde zich voor op een feest. Sikke, de vader van Immy Oosterhuis, had geen Nederlandse vlag meer. Hij was met zijn dochter Annie druk bezig met het verven van een lap stof. Hij stond alleen voor de opvoeding van zijn vier kinderen, want zijn vrouw overleed acht maanden geleden. Opeens viel er een granaat midden in het dorp. De meisjes renden naar de dichtstbijzijnde schuilplek: de kelder van slagerij Buikema. ‘We renden naar de zijdeur’, vertelt Hennie Oosterhuis. ‘Een meisje zat al in de kelder, maar niet iedereen was al binnen. Ik was de laatste.’ Een granaat viel vlakbij de slagerij. De luchtdruk smeet Hennie tegen de muur. Ze stond op en voelde een stekende pijn in haar rechterzij. ‘Het was een enorme drukte en geschreeuw. Ik snapte niet precies wat er allemaal gebeurde.’

Ze fietst naar huis, terwijl achter haar het geschreeuw bleef klinken. Haar nichtje Immy en Adriana, Niekie en Betje en Jakob lagen er roerloos bij in het slachthuis, geraakt door granaatscherven. Ook onderduiker Berend Werkman lag dood in het slachthuis. Jarenlang verborg hij zich in de slagerij voor de Duitsers. Hij was net bezig zijn verstopte fiets tevoorschijn te halen. Oosterhuis: ‘Ik had er geen idee van wat er allemaal was gebeurd. Mijn ouders moeten me heel verbaasd hebben aangekeken, want ik zat onder de verfpoeder. Door die granaat was ook een hutje bij de slagerij waar ze verfpoeder bewaarden, ontploft. Mijn moeder waste mij van top tot teen en bij het aankleden viel opeens een scherf op de grond.’ Het dorp rouwt, maar er wordt in de jaren erna bijna nooit over gesproken. ‘Iedereen zweeg gewoon.’